Okulda çok sevdiğim arkadaşlarımın başında gelen Ali Cem Doğan ben bildim bileli bir kültür/sanat insanı, bir güzel muhabbet insanı olmuştur benim için. (tanışalı zaten 2 yıl oldu alt tarafı) Okul içinde derslerimiz,programlarımız,bölümlerimiz çok farklı olduğu için eskisi kadar sık görüşemiyoruz ama geçen akşam bir vesile görüştük. Bana bir kısa film çektiğinden bahsetti. Onun adına inanın ne kadar çok sevindiğimi bilemezsiniz. Bir insanın istediği yolda adımlar atmaya başlaması ve onun gözlerindeki isteği ve hırsı görmek, bana büyük zevk ve gurur verdi. (Alicim senden yaşça büyük olmam dolasıyla, seninle gurur duyma hakkına sahibim her hal, ki bir insan arkadaşıyla da gurur duyabilir) İşte sohbetimiz esnasında filmin birçok aksiliğe karşın neredeyse bitmek üzere olduğundan, bu filme ieu sinema kulübünün okul içinde düzenleyeceği kısa film yarışmasına katılacağından, eğer istediği geri bildirimleri alması durumunda hedefleri büyüteceğinden bahsetti. Ve bende her zaman yaptığım gibi nasihate boğdum onu. Dün akşam film her şeyi ile bitti ve ben izleme fırsatı buldum, film baba ve oğul arasındaki kısmi bir ilişkiden bahsediyor ve isimde bununla ilgili. Haydi bağlantıyı siz kuruverin 🙂 Alicim eğer bir iş için emek harcıyorsan, ve bu senin için doğru ve güzelse, içinden ne geliyorsa yapman gerektiğini, onlar için savaşman gerektiğini sen benden iyi biliyorsun. İlk film mi, ilk film, çiğlik var mı, var, daha iyisi yapılabilir mi, her zaman, ama daha iyisini çekene kadar, elimizdeki en iyi kısa filmimiz bu. Yolun açık olsun kardeşim. Başardın ve başarılarının devamını dilerim.
Kabuk from İEÜ Sinema Kulübü on Vimeo.
Erdal dostum çok teşekkür ederim…
Film çekmek gerçekten ilginç bir duyguymuş.Kabuk’un ilk yazdığım senaryo taslağını açıp baktım bugün.Hani vardır ya hani, Baba çocuğunun bebeklik fotoğraflarına bakar.Ben de o baba gibiydim işte.Kabuk benim çocuğum oldu adeta.Onun gelişimine katkıda bulunduk hep beraber.yavaş yavaş hatta bazen sancılı bir gelişimdi bu.Ama oldu sonunda…”kabuk” dün ilk adımlarını attı.İlk adımlarında onun ellerinden bir sürü insan tuttu sırasıyla…Ayağa kalkmasına yardım etti.Bazen yokluğumda kendi evlatlarıymış gibi sahiplendiler.
Onlardan biri de sensin Erdal…Senin gibi dostlara sahip olduğu için kendimi şanslı hissediyorum.
“Kabuk” ilk adımlarını attı dün…Umarım yakında koştuğunu da görürüz…
Hep beraber nice başarılara…